آرامش دوستدار، در میان دوستداران فلسفه و اندیشه، چهره‌ای شناخته شده است.
ژرفا و برد اندیشه‌های وی در حوزه‌های فکری و فرهنگی فارسی زبانان، جایگاه
ویژه‌ای به او می‌بخشد. آرامش دوستدار بخاطر نظریات انتقادی معروفش درباره
دین و فرهنگ دینی در جامعه ایران، شناخته شده است. وی بر این باور است که
فرهنگ ایرانی، فرهنگی دین‌خو و ناپویا است و از این روی، توانایی اندیشیدن و
زایش ندارد. آرامش دوستدار، روشن اندیشی است که در برابری با رویدادهای
پس از انقلاب، مانند قتل‌های زنجیره‌ای و چیرگی روحانیان بر دار و ندار
کشور، مردم ایران و فرهنگ ایرانی را گناهکار می‌داند و گروه یا دسته خاصی
را سرزنش نمیکند. از آرامش دوستدار تاکنون چهار نوشتار به زبان فارسی چاپ
شده است.
آرامش دوستدار، متولد سال ۱۳۱۰ در تهران است. وی بسال ۱۳۳۶ برای تحصیل فلسفه به آلمان رفت و توانست دکترای فلسفه را از دانشگاه بُن بستاند. وی تز دکترای خود را پیرامون رابطه اخلاق و ارادهٔ سلطه‌گرا در آثار نیچه انجام داد. وی از سال ۱۳۵۱ تا ۱۳۵۸ بعنوان استاد به تدریس در گروه فلسفه دانشگاه تهران پرداخت و در پی بسته شدن دانشگاه ها؛ موسوم به انقلاب فرهنگی ایران از دانشگاه رانده و دیگر بار به آلمان بازگشت.
سرشناسترین نوشتار وی، کتاب "امتناع تفکر در فرهنگ دینی" است که با واکنش‌های فراوانی از سوی دینداران در ایران مواجه شده است. دوستدار در این کتاب با نام گذاری فرهنگ دین‌خو بر فرهنگ دینی ایران، نااندیشی و ناپرسایی آن را به چالش و پرسش کشیده است.
آرامش دوستدار، متولد سال ۱۳۱۰ در تهران است. وی بسال ۱۳۳۶ برای تحصیل فلسفه به آلمان رفت و توانست دکترای فلسفه را از دانشگاه بُن بستاند. وی تز دکترای خود را پیرامون رابطه اخلاق و ارادهٔ سلطه‌گرا در آثار نیچه انجام داد. وی از سال ۱۳۵۱ تا ۱۳۵۸ بعنوان استاد به تدریس در گروه فلسفه دانشگاه تهران پرداخت و در پی بسته شدن دانشگاه ها؛ موسوم به انقلاب فرهنگی ایران از دانشگاه رانده و دیگر بار به آلمان بازگشت.
سرشناسترین نوشتار وی، کتاب "امتناع تفکر در فرهنگ دینی" است که با واکنش‌های فراوانی از سوی دینداران در ایران مواجه شده است. دوستدار در این کتاب با نام گذاری فرهنگ دین‌خو بر فرهنگ دینی ایران، نااندیشی و ناپرسایی آن را به چالش و پرسش کشیده است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
توجه:فقط اعضای این وبلاگ می‌توانند نظر خود را ارسال کنند.